روز به روز بر شمار آدم های فرو رفته در سطل های زباله که در جای جای شهر دنبال پس مانده های خوراکی می گردند افزوده می شود؛ بر شمار آدم های کم مایه اینستاگرامی نیز. درباره گروه نخست بسیار گفته اند و نوشته اند اما کمتر به گروه دوم یعنی اینفلوئنسرهایی پرداخته شده که همواره برای تبلیغ از این کافه به آن رستوران می روند. آنها که بر روی میزهای آنچنانی غذا با هزار ادا و اطوار کباب وزیری شان را به نیش کشیده و آن را به رخ گرسنگان می کشند! کافه ها و رستوران های شهر را زیر پا می گذارند و ما هم با اشتیاق عکس ها و ویدئوهای زهرمار کردن غذایشان را دنبال می کنیم. زل می زنیم که چگونه برگرها و هات داگ ها را در خود فرو می برند و با بردباری تا پایان می مانیم تا از ممتاز بودن طعم آن برایمان حرافی کنند. آری با این بلاهت همراه می شویم و از خود نمی پرسیم که چرا من باید بیننده استوری شاخ مجازی باشم هنگامی که او اسراف کارانه به چند مدل غذا ناخنک می زند و همزمان کادوی دوست پسرش را باز می کند؟
از جنبه آسیب زدن به سلامت مردم هم همین بس که مروج غذاهای ناسالم اند. هر خوراک و نوشیدنی ای که پیشنهاد می کنند یا سرشار از سدیم، قندهای افزوده و چربی های بد است و یا میزان کلسترول آن بالاست.
شاید ساده ترین راه چاره این باشد که کمتر آنها را پیگیری کنیم تا کمتر دیده شوند.
